Paginabezoekers website Morsum Magnificat : 843.200
Canada / Lanaken 31 mei 2011

Geen bom is in staat de kristallen geest te verbrijzelen :
met Farid en anderen in een Britse gevangenis door Kevin Annett.

De smerige fictie die zichzelf de Kroon van Engeland noemt heeft mij deze week uit hun midden verwijderd, slechts vijf dagen vooraleer ik een lezing zou geven over hun misdaden op de jaarlijkse Rally tegen kindermisbruik in het Londense Trafalgar Square. Ik ben er trots op in een Britse gevangenis te hebben gezeten zoals vele vrijheidsstrijders voor mij, waaronder mijn eigen voorouder Peter Annett, en een cel te hebben gedeeld met naamloze mannen en vrouwen die vandaag gevangen zitten in de klauwen van de politiestaat met de naam Groot-Brittannië.

Dit is wat er gebeurde.
De kamer is klein, niet geventileerd, stinkend en vol met tien mensen waarvan ik de enige blanke ben. Een Maleisische moeder met haar vier jaar oude dochtertje zit in een hoek en barst uit in een wanhopig snikken. Opgesloten voor een halve dag heeft ze nog geluk : een jonge Turkse man genaamd Farid zit hier bijna drie dagen en kwijnt, geïsoleerd van zijn vier kinderen, weg. Farid woonde elf jaar in Engeland, verrichte er zwaar werk en betaalde loyaal zijn belastingen maar morgen zal hij, ondanks dat, worden uitgewezen vanwege een administratieve fout in zijn visum. Er is geen beroep mogelijk tegen deze beslissing en zijn kinderen zullen hem niet vergezellen. Dit alles vindt plaats in de Stansted immigratie-gevangenis, buiten Londen, in de vroege uurtjes van 30 mei 2011.0

Het net valt plotseling over mij aan de grenscontrole nadat ik ben aangekomen vanuit Nederland. Een onnozel, banaal klein mannetje in een uniform, scant mijn paspoort en kijkt geschokt door zijn dikke lenzen naar het computerscherm. Hij haast zich naar zijn overste en terwijl ik hen door het raam in de gaten houdt, zie ik dat ook de begeleider naar zijn computerscherm staart, knikt en, triomfantelijk kijkend, iets tegen het banale mannetje zegt. Ik denk dat hij extra punten krijgt voor het aanhouden van een vermoedelijke vijand van de Staat. Het loopjongetje komt weer terug en vertelt me neerbuigend dat het geven van openbare lezingen "abnormaal" is voor een toerist en dat ik als "verdacht" wordt aanzien en niet in Engeland wordt toegelaten. Ik vraag hem waarvan men mij verdenkt, maar hij negeert mijn vraag en zegt mij hem te volgen naar een kleine cel. Hij laat mij alleen, denkelijk om mij wat te laten "zweten", maar als hij na een half uur terugkomt ben ik rustig een Iers melodietje aan het fluiten wat hem klaarblijkelijk ergert.

"Ik wed dat je een behoorlijk moeilijke job hebt" waag ik te zeggen tegen het onnozelaartje, als ik hem zie knoeien met zijn papieren. Hij probeert een glimlach te forceren en antwoordt : "Nee, in dit soort werk ontmoet ik veel interessante mensen". "Mensen zoals jij dus", is mijn repliek, maar blijkbaar ontgaat mijn grapje hem. 

Het mannetje weigert om mij zijn naam te geven als ik die vraag, noch de naam van zijn begeleider. Hij draagt ook geen badge nummer maar later, als hij van jas wisselt, zie ik zijn nummer: 6676.
"U zult vanavond hier moeten blijven totdat wij u terugsturen naar waar u vandaan komt" zegt hij en wijst naar een witte deur. Vervolgens klopt hij aan en een strenge jonge man doet open. Deze laatste draagt een uniform van Reliance, de vennootschap die geld verdient aan het opsluiten van mensen in heel Engeland. Ik kijk in de droevige ogen van mijn medegevangenen die in de kamer zitten of liggen terwijl een tv ondertussen hersenloze onzin op hen afvuurt. Alleen een jonge Turkse man, Farid, kijkt verbaasd.

Na de verplichte vingerafdrukken en het fotograferen vraag ik aan de man van Reliance of ik een afdruk van de foto kan krijgen omdat ik er eigenlijk best goed op sta maar hij weigert. Ik word met anderen opgesloten in een kleine ruimte met het verbod om met iemand te spreken want dat is tegen de regels. Ik glimlach alleen maar.



Kevin Annett op 29 mei 2011 in de Bosrand te Houthalen-Helchteren

Het merendeel van de gevangenen wil niet praten maar Farid is zo overstelpt door zijn verdriet omdat hij werd beroofd van zijn kinderen dat het hem onmogelijk is zich te hullen in apathie. "Ik zal ze nooit meer zien" zegt hij "en de jongste is nog maar een baby" Ik herinner mij de dag ervoor gelezen te hebben dat 586 kinderen die in het Engelse pleegzorg systeem werden geplaatst, het afgelopen jaar zijn verdwenen en dat de lokale jeugdzorg ambtenaren geen verklaring gaven over hun lot.

Farid leert mij die avond enkele Turkse woorden te beginnen met 'ik hou van jou', het klonk als "selly sev yurum" en hij lacht voor het eerst als hij zegt dat de woorden van pas kunnen komen als ik ooit in zijn land zou komen, maar niet als ik ze tegen een man zeg. "Dat is niet wat ik hoor" antwoord ik en hij lacht nog harder.  We houden samen de demonen op afstand tijdens deze trage en vervelende uren terwijl sommige anderen proberen te slapen, maar niet de Maleisische vrouw die voor haar dochtertje zingt terwijl de Reliance misdadigers door de dikke ruit naar ons staren.

Voor mij eindigt het om 06.00u. als men mij meeneemt naar een vliegtuig dat mij zal terugbrengen naar Eindhoven. Ik neem afscheid van Farid en wens hem succes. Hij neemt mijn hand en zegt "Allah" terwijl hij zijn andere hand tegen zijn borst drukt en dan naar mijn hart wijst.

Ik herinnerde mij de laatste woorden uit het boek van George Orwell's Hommage aan Catalonië, waarin hij beschrijft hoe hij een Italiaanse militair ontmoette die zoals Orwell vocht tegen Franco en zijn fascisten tijdens de Spaanse burgeroorlog. Ze spraken elkaars taal niet, maar ze schudden handen en vertrokken in verschillende richtingen naar het front en Orwell zag de Italiaanse man nooit weer.
'Maar de blik die ik in je ogen zag, kan niemand je ontnemen' schrijft hij en 'Geen enkele bom is in staat je kristallen geest te verbrijzelen'

De nacht na mijn deportatie sta ik in een menigte van zingende en lachende feestvierders in een pub in Dublin, mijn vrijheid proevend als een rustgevende Ale en denkend aan waar Farid zou kunnen zijn. Ik voelde me nooit onvrij in de gevangenis; evenmin was er iets dat Farid kon stoppen te lachen, zelfs zijn eigen lijdensweg niet.

Als vandaag iemand commentaar heeft op mij weet ik dat, hoe meer ze ons onderdrukken, hoe scherper en sterker we worden. Ik voel me innerlijk sterker na deze beproeving en wat mij is overkomen zal als een boemerang terugkomen in het gezicht van de Britse autoriteiten vanwege haar voor de hand liggende en vrij onhandige pogingen om ons Tribunaal van dit najaar te stoppen. 
  
Dus goede moed, en laat die moed je de kracht geven om je leven te leiden en je woorden kracht bij te zetten maar vergeet nooit Farid, en zijn kinderen ... en dat wat probeert ons allemaal gevangen te zetten.

Kevin Annett.

Bron : Eagle Strong Voice
Vrije vertaling :  Redactie Morsum Magnificat ® Professioneel
JVDS ©