Paginabezoekers website Morsum Magnificat : 482.400
Ternat / Antwerpen 29 juli 08

vorige pagina 22 juli 2008.

We ontvangen uit Antwerpen onderstaande reactie die we, om de inhoud niet te vervormen, opnieuw integraal publiceren.

Geachte Dames en Heren,
Met ontzettende dankbaarheid, merk ik dat U onder andere over mij schrijft in Uw internet-artikel 'Eric Rosseel weer op de vlucht, nu naar Slovenië?' en verder in reacties, zoals: Eric Rosseel overhoop met        -volgens hem- vermeende Antwerpse pacifistische anarchisten. 
Ik ben verheugd dat een site als de Uwe en mensen zoals U over mijn vrienden en mij rapporteren. Dat is deugddoend, gezien op vele plaatsen enkel het verhaal langs de heer Rosseel zijn kant bericht wordt.
 Duidelijk is dat vele mensen inzien dat de heer Rosseel ons op zeer onbillijke wijze afschildert. Ik persoonlijk, ik kan aantonen dat ik mij al jarenlang -zonder profijt- inzet voor mijn naaste. Daar bestaan fysieke bewijzen van -flyers, contracten, getuigenissen enz.- dat ik voor bijvoorbeeld het DAK -het Daklozen Actie Kommitee- maanden meegeholpen heb in hun voormalige verblijf nabij het Sint-Andriesplein. De gevallen engelen die ik begeleid heb, zijn gegrift in mijn hersenen. De medewerkers die aldaar jarenlang mensen geholpen hebben -door deze lekkere soep en bokes te prepareren voor spotprijzen bijvoorbeeld- blijven een gevoelig intense herinneringen-bundel in mijn diepste wezen.
 
Dat zo iemand als de heer Rosseel over gans de digitale snelweg zijn besloten visie over mezelve en mijn vrienden uitdragen mag, vind ik prima. Dat is nu eenmaal een duidelijke vrijheid die kadert onder vrije meningsuiting. Dat een redactie als de Uwe spreekt over: respect voor de vrije meningsuiting publiceren wij uw reactie integraal en ongewijzigd, de woordkeuze laten wij voor uw rekening, maar kadert wellicht in het geheel van de scheldwoordenveldslag tussen partijen die aan mekaar gewaagd zijn, deze redactie kan in deze echter geen standpunt innemen. Dat betekent voor mij al een stellingname uwentwege. Want wie bepaalt wat 'waarschijnlijk' is? Zijn wij als betrokken partijen werkelijk gewaagd aan elkaar?

We leven sinds de komst van de commerciële zenders in Vlaanderen in een wereld van alsmaar meer om zich heen grijpende info-tainment. Als waren we heel de tijd onwijs vrolijk en kinderlijk achtergesteld aan het baden in een fontein van zichzelf overtreffende mediatieke geilheid. Hey, ik was tevreden in mijn internet-hoekje, zonder te veel vraag om aandacht. Ik had gemiddeld vier bezoekers per dag. Nu, stijgt het aantal bezoekers op mijn blog dag na dag gestaag. Dat meldde ik de Heer Rosseel per telefoon op diens antwoordapparaat.
 
Onzin toch? Mijn vrienden en mij afschilderen als zichzelf ophemelende ego-verslingerde idioten. Dit van Brussel tot Ijmuiden en verder, waar zijn geestes-invallen hem maar toe leid(d)en op het web. In blinde willekeur en zichzelf verdwazende razernij. Ons berucht makend en meer in het daglicht plaatsend dan geen ander tevoren. Dat is toch net contra-productief, niet?

Rosseel dwingt ons met ons verhaal en onze inhoud boven water te komen. Hij daagt ons uit onze boodschap in de groep te smijten, een groep die vele duizenden toeschouwers, lezers en toehoorders omvat. Dit is op zich al stresserend genoeg.
 
En wij vermijden net graag stress. Is het belangrijk dat ik ooit een shot heroïne gezet heb. Heeft dit éne experiment mijn hersenen permanent beschadigd. Dat is geen vraag voor mij. Heeft mijn controle over heroïne niet voldoende aangetoond dat ik net geen junk ben? Pleit ik net niet voor een gezond leven als opperste goed? Zou ik soms niet (in)zien dat drugsexperimenten net slechts één van de miljarden wegen tot verlichting -mogelijkerwijs- kunnen zijn? Ben ik niet de voordrager en eveneens de gangmaker die mensen aanmoedigt voor elkaar respect te hebben, samen te werken en samen kunst te maken voor een betere wereld?
 
Ik ben een bijzonder zelfbewust persoon. Ik wens geen andere mensen de afgrond in te sturen. Ik stuur geen knokploegen richting de heer Rosseel zijn woonst. Ik heb hem helemaal niet bedreigd. Ik vertoefde graag in mijn kleine virtuele hoekje. En nu kan ik er niet meer onderuit mijn boek voor gans de Nederlanden open te trekken. Was dit Rosseel zijn doel? Ik kan niet anders dan mijn vrienden beschermen. Zo, ben ik. Mijn kleine ego is immer enkel vehikel voor een Hogere Wil. Zo ook Rosseel zijn centrale kleine ego.

Bekijk onze inhoud. Graaf dieper. Als in echte 'investigative journalism'... Of blijven jullie aan de oppervlakte met slechts een korte sobere afstandelijke berichtgeving? Nee, toch. Interview ons eens. Help ons in de plaats van ons te vloeren als partijen die aan mekaar gewaagd zijn. Wij vormen echt een meer waardevolle hoeksteen in onze Antwerpse thuishaven. En wij verdienen Uw koestering en beschermende aandacht.
Doe wat!!
Met de meeste hoogachting,
en met oprecht vriendelijke groeten,
Erwin Vanmassenhove
ook gekend als Uw Antistresspoweet
(opgetekend te Antwerpen, juli 2008)

NVDR.
Alhoewel het eigenlijke artikel een inzending was van Eric Rosseel -dus niet van de pen van
Morsum Magnificat- wij uw naam niet genoemd hebben -wie het schoentje past, trekt het aan-
voelen wij ons met uw reactie richting redactie helemaal niet aangesproken.
Gezien de "Proza" van beide partijen concludeerden wij als logische gevolgtrekking, dat de
partijen aan mekaar gewaagd moeten zijn, méér moet u daar niet achter zoeken.
Wees gerust, deze redactie zal nooit een eigen conclusie trekken zonder de zaak voldoende
en -meestal discreet- onderzocht te hebben -we zijn daar trouwens al mee bezig-, maar zegt
het spreekwoord niet : "Brussel en Parijs is ook niet op één dag gemaakt", "Haast en spoed
is zelden goed" en "Goed werk kost tijd", laat u vooral niet opjutten of stresseren  ...
Erik Verbeeck.
Hoofdredacteur Morsum Magnificat.