Ingezonden brief naar de redactie van Morsum Magnificat die we hier integraal en ongewijzigd publiceren.
Sinds 7 april 2008 verblijf ik verplicht, onder het regime van de V.O.V. (vrijheid onder voorwaarden) in het Universitair Psychiatrisch Centrum van de K.U.Leuven, het U.C. Sint-Jozef te Kortenberg. De Leuvense onderzoeksrechter Barbara Huygelier heeft mij voor drie maanden de verplichting opgelegd mij residentieel te laten behandelen in de kliniek te Kortenberg bij een beschikking tot opheffing van mijn bevel tot aanhouding van 7 april 2008 te 11.17 uur. Ik moet dus in Kortenberg als residentieel patiënt verblijven tot 7 juli 2008 te 11.17 uur.
Op 28 mei 2008 heb ik voor de tweede keer de opheffing gevraagd van de verplichting deze behandeling te Kortenberg te volgen. Ik heb tot de raadkamer te Leuven een verzoekschrift gericht waarin ik heb gesteld dat het ziekenhuis mijn behandeling niet wil opstarten omdat ik me er niet wil toe verplichten om na het verstrijken van de voorwaarden, op 7 juli 2008, mij vrijwillig te laten behandelen. De raadkamer heeft mijn verzoek op dinsdag 3 juni 2008 verworpen zonder op deze weigering van het ziekenhuis nog maar één zinspeling te maken. De dag erna, op woensdag 4 juni, wou ik mij naar Leuven begeven om tegen deze beschikking van de raadkamer hoger beroep in te stellen bij de Kamer van inbeschuldigingstelling te Brussel. Het werd mij door het ziekenhuis bijna onmogelijk gemaakt. Het ziekenhuis had geen vervoer ter beschikking. Ik wou onder begeleiding naar Leuven en was bereid om het busticket van mezelf en van mijn begeleidster te betalen. Iedereen was met medische zaken bezig. Alleen mocht ik niet gaan, want men wou mij niet volgen in mijn juridische logica. Alleen de aanwezigheid van de echtgenote van mijn vertrouwenspersoon bracht voor mij de redding. Met haar kon ik naar Leuven, en met haar heb ik op de correctionele griffie aan het Smoldersplein hoger beroep ingesteld tegen de beschikking van de raadkamer die mijn argumenten met motieven van twijfelachtig allooi had verworpen (ik kom daar later op terug).
Wat blijft is een gevoel van angst. Waar is de tijd van de gevangenis, waar men dag en nacht hoger beroep kan instellen tegen ieder vonnis van de raadkamer. De woorden “Chef, hoger beroep” brengen je ogenblikkelijk, zelfs ’s avonds laat, bij het boek waarin de directeur ’s anderendaags je hoger beroep optekent en ondertekent. Maar in Kortenberg wil men blijkbaar je rechten beknotten. Men gunt je niet de “eigengereidheid” om voor je rechten op te komen. Alles natuurlijk overgoten met een therapeutische saus.
Je verblijft twee maanden in een ziekenhuis dat heeft aanvaard je te behandelen onder het regime van de V.O.V. en na verloop van die twee maanden krijg je te horen dat je behandeling nog niet is begonnen. Uren ergotherapie, kreatieve therapie en psycho-motorische therapie tellen dan blijkbaar niet mee. De groepsgesprekken evenmin. En ondertussen betaalt de ziekteverzekering bijna twintigduizend euro aan je verblijf.
Ik wil dat deze nachtmerrie stopt. Help mij. Luc Lamine (Wordt vervolgd)
Indien iemand op deze oproep wil reageren, kan u contact nemen met de redactie, via e-mail, of telefonisch via 02 461 11 15 of via fax 02 461 11 17 of stuur een e-mail naar
Indien ernstige reactie kunnen wij u in contact brengen met de persoon in kwestie.
