|
Het Jaar van de Pasinomie 1835 p. 191 ...
PERSBERICHT
Op Kerstavond zijn er mensen die Kerstmis vieren met vrienden. Met nieuwe vrienden. Met een nieuwe familie. Maar die in het diepste van hun hart lijden. Zij denken terug, méér dan anders, aan een overleden echtgenote. Aan hun overleden enige zoon en kind. Zij weten dat beide er nog zouden geweest zijn indien de Belgische Staat, die met luister op een gegeven moment zijn 175-jarig bestaan heeft gevierd, zijn in 1835 gemaakte belofte was nagekomen.
België. België! België België, verwacht gij dat wij van u houden omdat gij België zijt? Omdat wij toevallig, door de lotgevallen van de Geschiedenis uw staatsburgers zijn? Vele landen zijn in de wieg gelegd door de geschiedenis. Wij denken aan de Verenigde Staten van Amerika. Toch zijn de Amerikanen trots Amerikanen te zijn. Hun vlag hangt overal. Op en in het Capitool, in kerken en kathedralen, in tempels en synagogen, in vergaderzalen van de Anonieme Alcoholisten. Amerikaanse Moslima's zwaaien vol trots met de Amerikaanse vlag bij grote gebeurtenissen. Waarom? Omdat the US Constitution en the US Supreme Court aan de Amerikanen een meerwaarde bieden. En omdat de democratie er werkt. Zelfs het US Supreme Court wordt door de vertegenwoordigers van “We The People” rechtstreeks aangevallen wanneer het onteigeningen toelaat voor de aanleg van wat wij industrieparken noemen. Dat is in de ogen van de Amerikanen een gruwel. Wie in “O dierbaar België” dezelfde mening zou durven verkondigen zou door universiteitsprofessoren en zeker door politici misschien net niet krankzinnig verklaard worden (de “misschien” slaat op het “nĂ©t niet krankzinnig verklaard worden”). Belgische academici Ă©n zeker politici zijn er als de kippen bij om de burger zijn snaveltje dicht te praten of te brullen, wanneer deze burger verder durft kijken dan zijn neus lang is.
“Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.” Moeten wij van het Symbool van België houden, ervoor met de driekleur gaan zwaaien, wanneer onze vrijheid en ons recht door België verwaarloosd worden? De wet van 17 april 1835 op de onteigening ten algemenen nutte laat de onteigenaar toe de onteigende uit zijn eigendom te zetten na de uitspraak in eerste aanleg. Maar deze wet laat volgens de parlementaire voorbereiding de vermindering van de onteigeningsvergoeding in hoger beroep toe. Toch blijkt uit dezelfde parlementaire voorbereiding dat men deze regeling in 1835 maar als tijdelijk beschouwde. Men zou wachten op het resultaat van een studie door deskundigen. Die zouden na een lang en grondig onderzoek bepalen of een dergelijke regeling (geen definitieve schadeloosstelling vóór de inbezitneming) wel grondwettelijk was (Pasinomie, 1835, p. 191). Dat onderzoek zou ten minste even relevant zijn m.b.t. de wet van 26 juli 1962, dé onteigeningswet vandaag. Is dat lang en grondig onderzoek er reeds gekomen? Waar kan men daarover een rapport vinden? Of was het een smoesje om een ongrondwettelijke regeling erdoor te krijgen? Zou er vanuit het “middenveld” (wat dat ook moge zijn) geen vraag kunnen uitgaan naar de Belgische Reflexiekamer, de Senaat, om dat onderzoek eindelijk op te starten? Wij maken van 2008 het “Jaar van de Pasinomie 1835 p. 191”. Wij nodigen iedereen uit tot “reflexie”. Onze Koning der Belgen, Onze kamer, Onze senaat, Onze regering(en), de vakbonden, Onze rechters, Ons hof van cassatie, Ons grondwettelijk hof, Onze raad van state, Iedereen. Wij zullen in de loop van 2008 velen en zelfs Iedereen uitnodigen tot een openbaar debat over de grondwettelijkheid van een wet die reeds doden heeft gemaakt: de onteigeningswet van 26 juli 1962. Zalig Kerstfeest.
Voor Alfons Mariën,
Om emotionele redenen verhinderd,
Luc Lamine
Secretaris Comité© Artikel 16
http://artikel16.belgieweb.be/ |
